quote uit "Keizer aller ziektes";

Ziekte is de duistere kant van het leven, een beklemmender soort burgerschap. Iedereen die geboren wordt krijgt twee paspoorten mee, een voor het koninkrijk der gezonden en een voor het koninkrijk der zieken. En al gebruiken we allemaal het liefst alleen het goede paspoort, toch moet vroeg of laat iedereen, in geval een tijdlang, zich identificeren als burger van dat andere rijk. Bron; Keizer aller ziektes

woensdag 28 november 2012

Herman 50










Afgelopen zondag werd Herman 50 jaar. Wij hadden alleen de familie uitgenodigd, maar daar dachten de vrienden van Herman anders over :-) Zij kwamen als vriendenkoor optreden!!! Wat hebben we gelachen!

De eersten gasten kwamen om 13.00 uur 's middags en de laatsten ging om 23.30 weg. Daarna nog even een afzakkertje genomen met degene die bleef slapen. Dus om 24.30 pas naar bed. Volgende dag om 7 uur moest de tent al afgebroken worden door de heren. Dus van uitslapen was natuurlijk geen sprake.

Dit was een dag om op terug te kijken!!! Dat ik de rest van de week heb moeten bankhangen heb ik er graag voor over gehad.

Depressie na borstkanker? Nee!!!! Chemobrains!!!

Hè hè eindelijk wetenschappelijk bewijs!!! Ik voel me het afgelopen jaar meer dan slecht! Ik functioneer niet zoals ik gewend was vóór de chemo. Dit maakt me angstig, onbegrepen en natuurlijk verdrietig! Dit wordt al snel uitgelegd als; "u bent depressief" maar zelf weet ik héél zeker dat ik NIET depressief ben. Ik slaap goed in. Doorslapen is weer een ander verhaal. Dat is me nog geen nacht gelukt. Lig iedere nacht zeker anderhalf uur wakker.

Het feit dat mijn hersenen niet goed functioneren dát maakt wel dat ik me onbegrepen voel, en onbegrepen voelen zorgt ervoor dat je je heel eenzaam voelt. Wat is er aan de hand? Ik kan absoluut niet meer tegen grote gezelschappen. "Groot" is bij mij al met zijn 4-en kletsen. Vooral als er door elkaar heen gepraat wordt dan vreet dat energie. Als ik op visite ben geweest kost me dat zeker 2 dagen om weer te herstellen. 1 op 1 gaat wél goed.

Multitasken is er al helemáál niet meer bij. Vooral voor mijn kinderen is dit lastig. Zij wennen er maar niet aan dat mama niet 2 dingen tegelijk kan doen. Dus kwebbelen nog steeds lekker door alles heen, zoals het voor de chemo toch ook kon.

In dit artikel  staat uitgelegd dat wat ik dagelijks ervaar door de chemo komt. Doordat ik dit nu weet kan ik me er makkelijker bij neerleggen. Scheelt weer een depressie ;-)
Klik hier om het artikel te lezen; "chemo-brein géén fabeltje"


donderdag 15 november 2012

Blossom 

Vandaag hebben we Blossom laten inslapen. Een lievere hond bestaat er niet. 

RIP 15-11-2012


zondag 11 november 2012

kanker controles; wat meld ik wel en wat meld ik niet?

Lotgenootjes zeiden al tegen mij dat die controles zo vreselijk waren. Ik begreep dat eerlijk gezegd niet zo. De artsen gaan toch niet actief op zoek naar uitzaaiingen, het is meer even een praatje hoe het gaat, kijken naar de littekens en voelen in de oksels. Dus wat is daar nou zo vreselijk aan?

Zoals zo veel in het leven, ga je het pas begrijpen als je er zelf voor staat. 4 december moet ik op controle. Sinds ik die afspraak heb staan ben ik me ervan bewust dat ik zwak, ziek en misselijk ben. Ik ben een krakende wagen geworden, nou zegt het spreekwoord krakende wagens rijden het langst. Daar hou ik me dan maar aan vast. De vraag die mij de hele dag door mijn hoofd spookt is; "ga ik het melden aan de arts?" Als ik het meld dan zal de arts gelijk komen met een scan. Nóg meer stress!!!

Tuurlijk als de uitslag positief is heb je écht wel weer reden tot een feestje. Maar het risico dat ze wél wat zien is altijd aanwezig! En dan? Wil je dat weten? Ik heb voor mezelf besloten dat ik het weten zo lang mogelijk uit wil stellen. Liever leven in angst maar met hoop dat het "alleen maar" angst is, dan leven in de wetenschap dat je palliatief patiënt bent!!!!

Controles? Van mij hoeven ze niet!!!!!!