quote uit "Keizer aller ziektes";

Ziekte is de duistere kant van het leven, een beklemmender soort burgerschap. Iedereen die geboren wordt krijgt twee paspoorten mee, een voor het koninkrijk der gezonden en een voor het koninkrijk der zieken. En al gebruiken we allemaal het liefst alleen het goede paspoort, toch moet vroeg of laat iedereen, in geval een tijdlang, zich identificeren als burger van dat andere rijk. Bron; Keizer aller ziektes

zaterdag 10 maart 2012

dubbelzijdige amputatie

A.s. vrijdag is het zover. Dan word ik dubbelzijdig geamputeerd. Ik denk de moeilijkste beslissing van mijn leven. Maar ik heb er bewust voor (door omstandigheden gedwongen) gekozen.

Ik krijg op het ogenblik 4x (!!!) in de week fysio. 2x om het oedeem (wondvocht) uit het litteken gebied van de geamputeerde borst proberen te halen. En 2x om mijn conditie weer op het normale (of liever een stapje beter) niveau te brengen. Dit gebeurt met 1 op 1 begeleiding. De afgelopen weken ligt de aandacht meer op mijn rug dan op mijn conditie. Ik verhip van de pijn in mijn rug. Dit wordt hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt doordat mijn rug scheef belast wordt. Alle fysio ten spijt; er zit geen enkele verbetering in. De pijn wordt erger i.p.v. beter. Nou dan is de "keuze" snel gemaakt......

Tuurlijk liggen er nog wel meer overpeinzingen ten grondslag aan deze beslissing. Het risico op borstkanker in de overgebleven borst ligt iets hoger. Bedenk dat 1 op de 8 vrouwen borstkanker krijgt. Dát vind ik al een hoog cijfer!!! Ik krijg daarom 1x per jaar een mammografie. Iedere keer zou ik dan weer een week gespannen op de uitslag moeten wachten. Dáár ben ik vanaf vrijdag ook van verlost.

Ik had kunnen kiezen voor een gelijktijdige reconstructie en een verkleining. Maar die operatie is niet in 1x klaar. Daar moet je weer meerdere keren voor terugkomen. zucht..... géén zin meer in!!!! Ik heb mijn portie ziekenhuisbezoek wel even gehad. Had ik kunnen wachten met opereren dan had ik dáár (misschien!!!) wél voor gekozen. Maar wachten is vanwege de rugpijn geen optie.

Het lijkt mij héérlijk om "vrij" te kunnen bewegen!!! Paardrijden komt weer serieus langs als hobby. Geen last van smet te hebben 's zomers.

Er wordt mij nu vaak gevraagd of ik ooit voor een reconstructie ga? Hoe kan ik dat nou nu al weten???? Ik wéét totaal niet hoe het eruit zal gaan zien. Herman is er in ieder geval héél stellig in; wat hem betreft geen operatie's meer. Hij vind het prima zo. Ik lees verhalen van vrouwen waarvan de mannen zelfs na weken nog niet hebben 'durven' kijken!!!! Hartverscheurend vind ik dat! Wat prijs ik mezelf gezegend met een man die er totáál geen moeite mee heeft. Hij knijpt me nog steeds liefdevol in mijn "niettiet". Wat dat betreft is er totáál geen verandering!