Domaine de Briange

Vakantie juli 2011
St. Remeze/domaine de briange
Vertrek; zondag 3 juli 5.20 uur.

Wat een heerlijkheid! Nauwelijks verkeer op de weg, sfeer in de auto opperbest!! Dat belooft een goede reis te worden.
Je snapt het niet; het is zo rustig…. Tot je moet tanken; allemachtig wat een rijen! Idioot gewoon. Ach, wij gaan vast naar het toilet en tegen de tijd dat we klaar zijn met snuffelen in de supermarkt is Herman ook klaar met tanken en kunnen we weer verder karren.
Aankomst in st. Remeze; 6.30 uur. Fred en Agnes komen ons gelijk tegemoet, dikke kussen en de gebruikelijke (in het begin wat ongemakkelijke) beleefdheden. Even wat gedronken op het terras en daar naar ons paleisje voor de komende 14 dagen. Nog mooier als ik me herinner; uit uitzicht is zo rustgevend én je ziet de huisjes links en rechts van je helemaal niet. In mijn herinnering keek je tegen de achterkant van andere huisjes aan, maar inmiddels is de hele boel dicht gegroeid!!! Er is een weitje voor ons waar een veulen van anderhalf jaar oud graast!
Nadat we de auto hebben uitgepakt gaan we wat eten in de bar. Er is een nieuwe salade….. salade au escargots! Tuurlijk moet die geprobeerd worden…… mwah!! Niet echt onsmakelijk, maar om nou over naar huis te schrijven…. (hi hi dat zit ik nu toch te doen??) dan schrijf ik; eens maar nóóit meer. De entrecote daarentegen is gewoon lekker! Niet afgesloten met een Irish coffee. …. (Terwijl dit eigenlijk traditie is) ik wil mezelf een beetje matigen qua drank inname deze vakantie er staat me immers een flinke uithoudingsproef te wachten zodra ik weer thuis ben….

Maandag 4 juli.

Goed uitgerust wakker geworden. Herman gaat broodjes halen en daarna gaan Herman en ik boodschappen doen in Bolene. Het is bewolkt en héél af en toe miezert het, van mij mag het dit weer blijven. Boodschappen doen is hier altijd een feest; 260 euri!!!! Pfft. Herman zegt troostend dat dit komt omdat we zaterdag niks hebben gekocht. Dat klopt wel, we zijn nog nooit zo onvoorbereid op vakantie gegaan!!! We hebben niks bij ons. Het huisje is niet zo heel goed geoutilleerd! Alleen het strikt noodzakelijke is aanwezig. Ik moet dus van alles aanschaffen; broodmes, snijplank (dat houten plankje wat in het huisje ligt vind ik té onhygiënisch!!) knoflookpers, kaasschaaf. Een paar prettige wijn glazen (erg belangrijk!!!! Wijn moet je uit een goed glas drinken!! J)
’s middag op de veranda een heerlijk glas wijn met een super lekker broodje d’r naast. Wow bruin brood met olijven erdoor. Allemachtig! Da’s leven als God in Frankrijk!!

Dinsdag 5 juli

Oi oi vandaag dus een echte franse temperatuur. Gelukkig heb ik 2 terpen meegenomen die aan de veranda vastgemaakt kunnen worden en zodoende voor de hoognodige schaduw zorgen. Tuurlijk met enig gemopper van mijn kant…. Herman doet het nóóit goed! Ha ha ik hou van mooi en netjes, Herman van efficiency. (kan allemaal wel zo zijn, maar het oog wil ook wat ha ha)
Het heerlijke en tegelijkertijd ook het verneukeratieve is dat ik hier bijna niet aan mijn griepje denk. Behalve, dat de plekken die kapot zijn van het bestralen, behoorlijk irriteren; door de plek in mijn hals krijg ik een stijve nek, want zodra ik mijn nek beweeg gaat die plek opspelen, dus dat láát ik wel uit mijn hoofd. De zon op de rode huid voelt ook niet lekker. Het is wél een rot ziekte hoor; je voelt je niet ziek, maar om ervan te genezen slopen ze me behoorlijk. En dáár word ik bij tijd en wijle héél héél erg depressief van. Zoals gisteren op bed; dan heb je zooo’n heerlijke dag achter de rug, maar zodra je gaat liggen komen de gedachtes aan wat er nog komen gaat. Plus de wurgende onzekerheid of alle behandelingen wel afdoende zijn……………………??? Dát is behoorlijk killling voor je mood….
Zo dat even van me afgeschreven hebbende ga ik nu weer lekker zitten lezen op de veranda, tranen afdrogen Sjaan. Niet zeuren; je MOET optimistisch blijven. Ha, ha
Straks naar Vallon pont d’arc.

Vrijdag 9 juli.

gisteren heeft Herman Fleur en Dennis meegenomen naar een motorcrossbaantje. Is natuurlijk heerlijk voor ze; even alleen met papa!!! Het crossen was voor Dennis wat aan de saaie kant; kleine motortjes hi hi da's hij natuurlijk beter gewend. Hij reed wel iedereen eruit dus dat was goed voor zijn zelfvertrouwen.
Om 18.30 kwamen Herman zijn ouders aan. Stoer hoor; mijn schoonmoeder heeft het hele stuk in één keer gereden! We gingen gelijk op terras wat eten en drinken. Iedereen nam een salade Parisiën maar ik nam escargots in bladerdeeg. spannend! Dit bleek een goede keus! Heerlijk; en een leuk idee voor een etentje thuis; dit keer zaten de escargots niet in slakkenhuisjes maar in piepkleine bladerdeedrondjes, van die rondjes waar wij ragout in doen maar dan zo groot als flinke druif. Smullen!!!
Helaas gaat het met mijn schoonvader niet zo goed, hij heeft moeite met praten, krijgt niet voldoende zuurstof om te spreken lijkt het wel zijn strottehoofd verkrampt. Maar hij kan ook niet op de woorden komen. Hij schaamt zich hier erg voor. Ook staat hij erg wankel op zijn benen valt steeds bijna om. Zo afgrijselijk om te zien! Hij vertelde net dat iedereen zegt dat dit soort klachten te verwachten zijn bij zijn leeftijd. (87 jaar) alsof dát troost biedt!!!!! Zijn geest is nog glashelder maar het komt niet meer goed zijn mond uit!!!! Afschuwelijk!!!! Ik vind het erg veel lijken op hoe er tegen mij gesproken wordt. Mensen willen gewoon altijd iets opbeurends zeggen. Alleen helpt dit de patiënt totáál niet!!!!! Sterker nog; je gaat je meer en meer afzonderen. Dáárom is dit blog ook zo fijn; ik kan heerlijk mijn hart luchten zónder dat er commentaar geleverd wordt. Achteraf krijg ik natuurlijk gelukkig wel respons van sommigen maar die is gek genoeg ALTIJD begripvol!!!! Raar eigenlijk hè? Ik ben zelf net zo hoor!!!!!! via de e-mail troost je mensen, en ga je mee in hun verdriet. Face to face probeer je er veel eerder een positieve draai aan te geven. Voer voor mijmeringen mijnerzijds........
Maar ook schoonmama heeft klachten; zij heeft last van haar blaas. Dus even in de laptop het woord voor beginnende blaasontsteking opgezocht en zij zijn nu op weg naar de farmaci in Bourgh st. Andeol. Erg vervelend allemaal.

zondag 10 juli

Gisteren was ik vreselijk moe en helaas voor de eerste keer last van kanker blues! Als we onder elkaar zijn kan ik te pas en te onpas praten over mijn gevoelens in gezelschap hou je natuurlijk je stoere masker op. Mijn schoonmoeder vroeg of ze mijn oksel mocht zien, die was eergisteren ECHT waar nog gitzwart. Gisteren kwam al het vel los en kwam er een mooi rose baby velletje tevoorschijn. Toen iemand vroeg of die mijn oksel mocht zien, reageerde die dan ook met de woorden; "dat ziet er mooi uit". Dit wat ik nu opschrijf gaat niemand snappen, dit is mijn kankerlogboek dus ik schrijf wat ik voel (sorry lieve lezers) maar dat deed me zo'n pijn!!! "dat ziet er mooi uit"...... Jeetje mina; er zit een snee in mijn oksel die loopt tot mijn middenrif! Een diep gat vanwege het okseltoilet, alle haren weggebrand en transpireren doe ik dus nooit meer aan die kant. Niet vanwege esthetische overwegingen.... Nee.....(was dát maar waar!!!!) Vanwege Kanker!!!!! dat ziet er mooi uit??

Nu zit ik dus weer te overpeinzen dat ik dit niet zo moet opschrijven, omdat iedereen dit leest en ik wéét dat het zo niet bedoelt is!!!! Ik ben ook niet boos, maar het is gewoon héél héél eenzaam op dit kanker eiland.....

Dáár kan je gewoon niet over praten in de mensen wereld, dáár moet ik me aanpassen aan de grote gemeenschappelijke deler. Hier op dit blog schrijf ik wat ik voel en hoe het in mijn hoofd stormt. Ik sta letterlijk doodsangsten uit. Het goede nieuws is dat dit weer overgaat, zodra ik de alle etappes doorleefd heb ben ik ook weer gewoon een inwoner van de mensenwereld. Nu ben ik toerist bij jullie en jullie bij mij. Daardoor onstaan er soms babilonische verwarringen. Geeft niks, hoort er allemaal bij!

hopelijk worden jullie mij niet zat met (beloofd echt erewoord) mijn TIJDELIJKE dieptepunten. Ik op mijn beurt heb begrip voor dingen die tegen mij gezegd worden en die pijn doen. Ik realiseer me dondersgoed dat er gewoon niks troostends gezegd kan worden, terwijl iedereen mij een hart onder de riem wil steken. Steken ze me juist een mes dóór mijn hart.

We zijn wél weer getrakteerd op een héérlijk maal op het terras bij Fred en Agnes. Iedereen nam salade du Payisanne (geintje heet eigenlijk anders zie boven) en ik nam weer een salade met een sneetje stokbrood met geitenkaas uit de oven en slakken in bladerdeeg. mjammie.