quote uit "Keizer aller ziektes";

Ziekte is de duistere kant van het leven, een beklemmender soort burgerschap. Iedereen die geboren wordt krijgt twee paspoorten mee, een voor het koninkrijk der gezonden en een voor het koninkrijk der zieken. En al gebruiken we allemaal het liefst alleen het goede paspoort, toch moet vroeg of laat iedereen, in geval een tijdlang, zich identificeren als burger van dat andere rijk. Bron; Keizer aller ziektes

woensdag 28 november 2012

Depressie na borstkanker? Nee!!!! Chemobrains!!!

Hè hè eindelijk wetenschappelijk bewijs!!! Ik voel me het afgelopen jaar meer dan slecht! Ik functioneer niet zoals ik gewend was vóór de chemo. Dit maakt me angstig, onbegrepen en natuurlijk verdrietig! Dit wordt al snel uitgelegd als; "u bent depressief" maar zelf weet ik héél zeker dat ik NIET depressief ben. Ik slaap goed in. Doorslapen is weer een ander verhaal. Dat is me nog geen nacht gelukt. Lig iedere nacht zeker anderhalf uur wakker.

Het feit dat mijn hersenen niet goed functioneren dát maakt wel dat ik me onbegrepen voel, en onbegrepen voelen zorgt ervoor dat je je heel eenzaam voelt. Wat is er aan de hand? Ik kan absoluut niet meer tegen grote gezelschappen. "Groot" is bij mij al met zijn 4-en kletsen. Vooral als er door elkaar heen gepraat wordt dan vreet dat energie. Als ik op visite ben geweest kost me dat zeker 2 dagen om weer te herstellen. 1 op 1 gaat wél goed.

Multitasken is er al helemáál niet meer bij. Vooral voor mijn kinderen is dit lastig. Zij wennen er maar niet aan dat mama niet 2 dingen tegelijk kan doen. Dus kwebbelen nog steeds lekker door alles heen, zoals het voor de chemo toch ook kon.

In dit artikel  staat uitgelegd dat wat ik dagelijks ervaar door de chemo komt. Doordat ik dit nu weet kan ik me er makkelijker bij neerleggen. Scheelt weer een depressie ;-)
Klik hier om het artikel te lezen; "chemo-brein géén fabeltje"


2 opmerkingen:

  1. Oh wat herkenbaar Jeanette! Ik wist een paar jaar na de chemo ook zeker dat er iets mis was met mijn hersenen. En dat de chemo daarvan de oorzaak was. Mijn oncoloog speelde de vermoorde onschuld en bleef volhouden dat zoiets nog niet wetenschappelijk was vastgesteld. Tot nu dus!
    Nu is het voor mij te laat, ik kan me niet meer concentreren, kan niet meer actief functioneren in groepen (>4) en ik heb superweinig energie. Ik ben inmiddels volledig arbeidsongeschikt verklaard.

    Toch ben ik blij dat dit onderzoek gedaan is, hoewel het nog maar een beginnetje is... Ik hoop dat artsen ons voortaan serieus gaan nemen. En ik hoop nog meer dat de soorten chemokuren onderzocht gaan worden op blijvende hersenschade!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ietse Pietsie,

    Dank je wel voor je reactie....Herkenning!!!! Weten dat je niet de enige bent, geen aansteller bent of dat het 'tussen de oren zit', alhoewel het dáár nu juist wel zit, helpt al zoveel. xxxx

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.