(a)sociale vaardigheden + echt luisteren

Ik merk dat het voor mij nu erg moeilijk is om mijn hoofd bij anderen te hebben. Dit komt natuurlijk omdat ik (nog steeds helaas) helemaal ondersteboven ben van deze diagnose. Maar ja; kom op lieve lieve mensen heb hier please begrip voor. 2 maart om 13.30 kreeg ik te horen dat ik borstkanker had. En dat niemand me de garantie kon geven dat ik deze ziekte zou overleven....... Tuurlijk drukte de chirurg mij op het hart dat ik curatief behandeld ga worden. Dat betekend dus dat ik volledig kan genezen. De chirurg zei; "ik ga mijn stinkende best om jou nog 30, 40 jaar hier te houden. Maar garantie kan ik je helaas niet geven."

Ook is het zo dat borstkanker die zich uitzaait (metastasen) helaas ongeneeslijk is. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je dan binnen een jaar dood bent. Maar 10 jaar haal je niet met uitzaaiingen. Lieverds, ik doe echt niet aan doemdenken. Maar als je topklier besmet is... is het maar afwachten of dit goedgaat. Helaas ben ik zo dom geweest om op een site voor specialisten naar prognoses te gaan kijken.... (oncoline) niet zo goed voor de rust in je hoofd.. ha, ha!!! Iedereen kan zeggen;'dat moet je niet doen'. Maar als je been gebroken is vraag je toch ook wanneer het gips eraf mag? En of je daarna weer mag gaan sporten...... Nou als je met deze rotziekte geconfronteerd wordt ga je ook op zoek naar prognoses. Je hoopt op goed nieuws!!!!!

Ik merk dat ik écht heel erg mijn best moet doen om 'vrolijk' en opgewekt over te komen. Ik ben namelijk van binnen totaal niet vrolijk en opgewekt.

Dit is vast en zeker van tijdelijke aard hoor dit a-sociale gedrag van mij. Maar ik hoop dat mijn vrienden het begrijpen dat ik me even tijdelijk in mijn "ik ben er niet"-stand verberg. Ik ben bang dat ik anders een heel verkeerd beeld achterlaat bij mijn vrienden. En ik wil dit gewoon heel graag positief doorlopen. Maar als ik er steeds over moet vertellen, merk ik dat ik toch achteraf spijt heb van sommige uitlatingen van mezelf. Vooral als iemand me troost merk ik dat ik daar slecht mee om kan gaan. Geen idee hoe dat komt!!! Maar troostende woorden irriteren me. Zou het komen omdat ik de volle laag te verwerken krijg in het ziekenhuis? Er wordt daar niet gezegd; "het valt wel mee" Nee; je krijgt te horen wat de bijverschijnselen van de behandelingen zijn. En die zijn niet misselijk.... dus iedere keer als er een behandeling bijkomt, ben ik letterlijk doods en doodsbang. En ik merk dat ik die emotie niet goed kwijt kan in gesprekken. Vandaar dit blog.

Dit mooie stuk kreeg ik van Manon en is zooo toepasselijk!!!


Echt luisteren...............

Als ik je vraag; "wil je naar me luisteren?"
en jij begint mij adviezen te geven...
dan doe je niet wat ik je vraag
Als ik je vraag; "wil je naar me luisteren?"
en jij begint mij te vertellen,
waarom ik iets niet zo moet voelen als ik het voel.....
dan neem jij mijn gevoelens niet serieus
Als ik je vraag; "wil je naar me luisteren?"
en jij denkt dat je iets moet doen om mijn problemen op te lossen......
dan laat je mij in de steek!!
Hoe vreemd dat ook mag lijken.

Dus alsjeblieft; luister alleen maar naar me!!!
En probeer me te begrijpen.

En als je zelf wilt praten;
wacht dat even
en ik beloof je met heel mijn hart
dat ik op mijn beurt
ook naar jou zal luisteren!!!!!!!


De volgende tekst heb ik gekopieerd van een forum waar ik veel op lees. Ik vind de tekst zo lachen dat ik hem even hier ook geplakt heb.

Wanneer ben je hersteld???
- voor de UWV en ARBO ben je binnen het jaar volledig hersteld
- voor verzekeraars eigenlijk nooit meer zo'n beetje ...
- voor de buitenwereld zodra je weer haar hebt
- en voor jezelf ..... zodra je weer een beetje met beide voeten op aarde terugbent en de draad weer min of meer kunt oppakken
- voor je oncoloog pas na pakweg een jaar of tien
- voor filmsterren en BN'ers geldt een aparte clausule, die zijn beter zodra ze dat zelf in de media roepen.....

http://www.youtube.com/watch?v=lBsrSVuQZsg&feature=related Kijk naar dit filmpje.... beter kan ik het niet zeggen.