de plastisch chirurg

maandag 7 maart 2011.

Om 15.15 een afspraak met de pc. Om 16.20 meer dan een uur uitloop!! werden we in zijn spreekkamer gezet.

Komt er een giegelende verpleegster binnen.... ziet ons... schrikt en trekt snel de deur weer dicht! Wij kijken elkaar verbaasd aan. 2 tellen later doet een man in witte jas kauwend op een sneetje brood, de deur open. Ziet ons zitten en trekt snel de deur weer dicht. Nou ja, wat is dit???

Na een minuut of wat komt diezelfde man binnen kauwend op een dropje zoals hij verontschuldigend mompeld. Gaat zitten en begint te lezen in het scherm. Zegt verder niks tegen ons!!!! Twee tellen later komt dan ook die giegelende verpleegster binnen. Zij stelt zich voor als assistent in opleiding of zo iets. Nog wat later komt dan "mijn" oncoloog verpleegkundige binnen. Ik had gevraagd of ze tijd had om erbij te komen zitten. Ondertussen blijft de plast. chirurg worstelen met de pc. Assistent helpt maar het lukt niet echt.

Al die tijd zitten wij er verbijsterd bij... er wordt niks gezegd tégen ons. Uiteindelijk heeft hij mijn dossier geopend en begint voor te lezen; een hoop bla bla waar ik niks van snap. Aangekomen bij het stuk wat mijn chirurg geschreven, waarin mijn vraag beschreven wordt, namelijk van de nood een deugd te maken en gelijk een borstverkleining te doen. Reageert hij gepikeerd; als u met deze vraag naar mijn praktijk was gekomen, had ik gezegd dat u eerst maar 20 kg. moest gaan afvallen!!! EN; beseft u wel dat er talloze vrouwen met DCIS gewoon doorlopen? Ik snapte er niks van!!!! DCIS???? Ik had toch kanker???? Wat een geluk dat mijn oncoloog verpleegkundige erbij zat!!! Die merkte toen fijntjes op dat de arts even door moest lezen. Ik had namelijk DCIS plus een carcinoom.

Oh... reageerde de arts kleed u zich dan maar even uit; Met trillende handen deed ik dit. Hij bekeek mij en kwam tot de conclusie dat een gelijktijdige reconstructie niet nodig was. Ik had materiaal genoeg.. hij haalde wel een biefstukje van mijn rug en plaatste dit dan terug!!! Maar.... zei hij nog. Dat doe ik niet hier in dit ziekenhuis, dan moet u naar mijn andere ziekenhuis komen (Zwolle).

En dat was het.......

Ik was verslagen, vernederd en zooo onzeker!!!

Gelukkig nam de oncoloogverpleegster ons nog "even" apart om wat na te praten....

Zij was helemaal ontdaan. Gelukkig. Dat gaf mij tenminste het gevoel dat ik inderdaad onheus bejegened was. Ik twijfel altijd aan mijn eigen oordeel......