Eerst even melden dat Jeroen helaas niet geslaagd is..... hij krijgt nog een herkansing a.s. woensdag.... pffft. Overbodig om te melden dat dit natuurlijk voor slapeloze nachten zorgt bij een moeder..... maar dát terzijde.
Het bestralen valt qua fysiek alles mee. Mijn arm/schouder begint wel stijf te worden, maar ik doe hiervoor héél vaak op een dag oefeningen en hoop het daarmee onder controle te kunnen houden. Verder ben ik er wel héél erg moe van. Nou ben ik sowieso een enorme slaapkop ha, ha dus dit vind ik eigenlijk wel een prettige bijwerking. Heerlijk lekker vroeg mijn veilige nestje inkruipen, zappen en in slaap vallen. Dát wil toch iedereen wel? hi hi.
Maar de psychische belasting is een héél ander verhaal!!! Het is natuurlijk een behoorlijk deprimerende omgeving daar; iedereen is ernstig ziek. Niemand zit er voor zijn ingegroeide nagel. En ja; je kent mij ik klets wel... ha ha. Maar dat heeft dus ook een nadeel. Er is daar een mevrouw en die heeft me tot in het diepst van mijn ziel geraakt; ze is weduwe en haar kinderen wonen ver. Deze mevrouw (ik schat haar 65jr.) heeft schaamlipkanker! Mijn hemel kan het erger??? Ze hebben alles weggesneden; zij vertelde dat me de details, die zal ik jullie besparen, maar ik vind dat deze operatie NIET had mogen gebeuren!!!! Iedere keer als zij bestraald moest worden, moest er een verpleegster bij gehaald worden omdat ze zo 'open' lag dat er eerst voor haar wonden gezorgd moest worden. Hierdoor liep het rooster uit.... (who cares!!!) Maar nu moet ze dus éérst naar het ziekenhuis (is een gang verder) en dan gelijk door naar het bestralen. Tuurlijk vind zij dit vreselijk; 2x wachten, 2x uitkleden!!! Dit geeft perfect weer hoe het er daar aan toegaat. Het is gewoon big business! Er worden géén uitzonderingen gemaakt. Vreselijk!!!
Gisteren zaten er nog 2 patiënten in de wachtkamer. Een patiënt had om dezelfde tijd een afspraak als ik.... (dit is al de 2e keer dat dit gebeurt) deze meneer verbaasde zich over de vele fouten die er bij hem gemaakt waren qua afspraken. Hij vertelde dat hij het zo vreselijk onpersoonlijk vond allemaal. Ik schoot helemaal vol en kreeg kippevel. Wat heerlijk is bevestiging/herkenning toch!!! Ik heb dat ook! Als de meiden aardig doen, is het goed te doen. Maar de vriendelijke zijn toch echt alleen die jonge meisjes (24 jaar??) De ouderen zijn afstandelijk en zakelijk en dáár is gewoon niet mee te dealen!!! Ik dacht dat dit aan mij lag. Deze meneer (slokdarmkanker) had précies hetzelfde; hij voelde zich dan heel bloot en kwetsbaar, geen mens!!!!
Voorbeeld; mijn chirurg gaf me altijd mijn bh aan als hij klaar was met onderzoeken. Dát is niet alleen galant dát geeft aan dat hij begrijpt dat je niet op je gemak bent in je nakende niksie. Als ik klaar ben met bestralen, moet ik met ontbloot bovenlijf van die tafel klauteren. Dit gaat heel ongemakkelijk; tafel is hoog en je ligt in een kuiltje met je billen, om te voorkomen dat je naar beneden zakt. De tafel staat in een schuine hoek omhoog. Niemand heeft ooit mijn sjaal aangegeven. Ik doe namelijk altijd een sjaal om omdat ik het echt heel vervelend vind om bloot door die gang te lopen....leg die dan naast de tafel en doe hem weer om zodra ik van de tafel ben...
Nog nooit heeft iemand gevraagd; 'hoe gaat het?' Daar is geen tijd voor, dat snap ik wel. Echt!!!! Maar dit maakt het bestralen dus psychisch heel belastend. De eerder genoemde meneer vertelde mij dat hij het verschil met de chemo- infuus dagen héél heftig vond. Dáár werd hij begrepen en met "respect" behandeld, hier was hij (zijn eigen woorden) een auto die voor onderhoud kwam.... De jonge meisjes maken wel een praatje hoor. Zoals een kassière even een snel praatje met je houdt, vooral geen diepgang....
Nogmaals; ik begrijp best dat tijd geld is... maar er moet toch een oplossing voor zijn???
Met dit verhaal heb ik geprobéérd over te brengen hoe e.e.a. voelt, hoe je dit alles beleefd, helaas als ik het nu teruglees merk ik dat ik niet geslaagd ben hierin, dit komt denk ik vooral omdat er ook zo ontzettend veel emotie achter deze behandeling zit; GAAT DIT ALLEMAAL AANSLAAN??????
Ik wens dat ik voor mijn dochter mag leren dansen.....dat zij nooit op deze manier hoeft leren te dansen.....dat het haar bespaart mag blijven. (T. Tellegen)...................................
quote uit "Keizer aller ziektes";
Ziekte is de duistere kant van het leven, een beklemmender soort burgerschap. Iedereen die geboren wordt krijgt twee paspoorten mee, een voor het koninkrijk der gezonden en een voor het koninkrijk der zieken. En al gebruiken we allemaal het liefst alleen het goede paspoort, toch moet vroeg of laat iedereen, in geval een tijdlang, zich identificeren als burger van dat andere rijk. Bron; Keizer aller ziektes
zaterdag 18 juni 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik snap echt wel wat je bedoelt, en ik vind het ronduit schandalig en onmenselijk... Het is al niet leuk dat je er heen moet, en dan op deze manier elke keer... Brrrr... Hoop dat het snel voorbij is...
BeantwoordenVerwijderen*knuffel*
karin