Denk erom; je mag niet denken dat je dood gaat!!!!

Ik hoor het de chirurg nog zeggen. Op mijn vraag; "ik blijf toch wel leven?" werd geantwoord; "helaas kan ik je geen garantie geven, maar de prognose is goed en ik ga mijn stinkende best om jou hier nog zeker 20 jaar te laten rondhulppelen". (....)

Mooi gezegd en héél erg lief. Maar opeens was blijven leven dus niet meer vanzelfsprekend. Om mij in leven te houden moesten verschillende specialisten hun stinkende best doen!!!!

Aan het eind van dat gesprek zei hij; "waag het niet om jezelf nu al in je kist te gaan verbeelden, dan krijg je met mij te doen".

En laat dát nu juist wél gebeurt zijn!!!! Misschien het beroemde "Denk niet aan een roze olifant...."effect? Kan!!! Maar eerlijk gezegd geloof ik daar zelf niet in.

De diagnose kanker brengt gewoon de dood héél dichtbij. Tot afgelopen dinsdag.... toen kreeg ik de uitslag van de röntgen foto's. Mijn oncologe had gezegd; "ik laat je niet eerder gaan voordat ik je ervan heb kunnen overtuigen dat je geen uitzaaiingen hebt". Dáárdoor kreeg ik mijn vertrouwen weer terug. Zij was er zó stellig in!!! En dan de manier waarop ze dit overbracht.... zo verschrikkelijk lief!!! Toen ik zei; "maar ik ben toch echt geen hypochonder, ik voel echt van alles", antwoordde zei; "alle pijn zit uiteindelijk toch tussen de oren", en ze aaide me op de rug!!!! Pfffft!!! Wat een invoelend vermogen en wat een lief mens!!!

Punt uit!!!!???? Zou je denken. Toch? Jullie zouden slingers ophangen en vieren dat je leeft......

Nou zo werkt dat dus blijkbaar niet bij mij.......

Het is te idioot voor woorden, maar ik was sinds 22 februari dus bezig met mijn einde. Ik bereidde mezelf voor om het slechte nieuws "uitzaaiingen" te incasseren. Ik zou dat dapper aanhoren en niet in elkaar stortten. Dag en nacht bereidde ik me voor op hoe ik mijn gezin zou opvangen en hoe ik ze door de laatste fase heen zou loodsen. Doordat ik 5 jaar geleden mijn vader heb begeleidt in zijn terminale fase, weet ik hoe zwaar dat is. Dát wilde ik mijn gezin niet aandoen. Héél soms dacht ik wel; "stel dat ik wél mag blijven leven?" Maar die gedachte durfde ik niet toe te laten. Veel te bang dat ik dáár dan op zou gaan hopen, vertrouwen en vervolgens de klap te incasseren zou krijgen van 22 februari 2011. U heeft kanker Die klap... nooit meer!!!!!!

Maar nu; nu heb ik er wel weer vertrouwen in!!! En dat is gek!!!

Het doet zelfs pijn. Zoals wanneer je longen dichtgeklapt zijn geweest en je de eerste adem in je longen moet zuigen. Het moet! Maar het doet zeer.



P.s. dit blog niet laten lezen door een psychiater hoor. Want dan word ik vast en zeker opgenomen in een gesloten instelling. En zo erg is het nou ook weer niet gesteld met me.

Onderstaande song kan ik niet luisteren zonder tranen; Voor mij is dit liedje het bewijs dat ik niet "gek" ben, deze diagnose haalt je leven overhoop. Zelfs nog na jaren..... Melissa Etheridge heeft zelf borstkanker gehad en daarover deze song geschreven.

Dit liedje kreeg ik (hoe toevallig) net opgestuurd door een lief lotje van mij via het forum de amazones

klik hier

Melissa Etheridge

It's been years since they told her about it
The darkness her body possessed
And the scars are still there in the mirror
Everyday that she gets herself dressed
Though the pain is miles and miles behind her
And the fear is now a docile beast
If you ask her why she is still running
She'll tell you it makes her complete

[Chorus:]
I run for hope
I run to feel
I run for the truth
For all that is real
I run for your mother, your sister, your wife
I run for you and me, my friend
I run for life

It's a blur since they told me about it
How the darkness had taken its toll
And they cut into my skin and they cut into my body
But they will never get a piece of my soul
And now I'm still learning the lesson
To awake when I hear the call
And if you ask me why I am still running
I'll tell you I run for us all

[Chorus:]
I run for hope
I run to feel
I run for the truth
For all that is real
I run for your mother your sister your wife
I run for you and me my friend
I run for life

And someday if they tell you about it
If the darkness knocks on your door
Remember her remember me
We will be running as we have before
Running for answers
Running for more

I run for hope
I run to feel
I run for the truth
For all that is real
I run for your mother, your sister, your wife
I run for you and me my friend
I run for hope
I run to feel
I run for the truth
For all that is real
I run for your mother your sister, your daughter, your wife
For you and me my friend
I run for life
Ohohohoh

I run for your mother your sister your wife
I run for you and me my friend
I run for life