borstkanker paniekaanval

Wat me nou gisteravond is gebeurt beschrijft misschien het beste wat deze kl... griep met me doet;

Ik val heerlijk op de bank in slaap. Word wakker en voel me helemáál niet goed. Misselijk en hoofdpijn, raar gevoel in mijn buik..... Dus ik ga naar boven.

Op bed werd het alleen maar erger, ik moest koele lucht wapperen met een blaadje anders had ik helemaal het gevoel dat ik stikte. In ene komt er zo'n onbeheersbare huilbui opzetten. Getver getver.

Er was vandaag ook wel het een en ander gepasseerd. Eerst was ik heerlijk gaan sporten. Eerlijk gezegd was ik toen al een beetje duizelig. Vervolgens dacht ik nog na over wat er gebeurt was bij de fysio..... ik moest namelijk bij een fysiotherapeut vocht laten weg masseren omdat alsmaar die vochtpunctie niet goed zijn. Dus had het ziekenhuis gezegd dat ik deze week 2x naar fysio moest. Ik rondbellen... ja, ja alsof je er zo maar tussenkomt. Maar bij eentje zouden ze me er tussen proppen. Het lukte alleen maar 1x zeiden ze. Kom ik daar donderdag, krijg ik alleen intake!!!! Dus geen drainagetherapie. Gisteren weer verhoging. Dus ik baalde dat ik zo het weekend weer in moest. Plus woensdag start bestraling en dan zou het fijn zijn als dat vocht niet in de weg zit (belemmert namelijk de beweging van de arm)

Dus toch maar weer deze vraag/ervaring met fysio aan oncoloog verpleegkundige voorgelegd. Ze reageerde erg geïrriteerd over de handelswijze van de fysiotheratpeut. Vond het niet "eerlijk" dat ik weer een weekend zieker zou gaan worden. Zij regelde dat ik weer vocht af kon laten zuigen 's middags.

Bij de mammaverpleegkundige vroeg ik of het bobbeltje wat ik voelde in mijn oksel kwaad kon.... ging ze gelijk de chirurg halen!!!!! Om me gerust te stellen zei ze. Maar de paniek sloeg me natuurlijk om het hart. Wat als de chirurg constateerde dat het niet was?? Ik moest een minuut of 5 wachten. Lekker is dat... zit je met je ontblootte bovenlijf in zo'n kil kamertje. Heb nog geprobeerd de boel netjes te schikken ha, ha. Maar hoe ik ook ging zitten... het bleef een blote boel... hi hi.

Op het moment dat chirurg vrolijk grapjes makend dat ik een lastig mens was, binnenkwam raakte ik volkomen in paniek. Deed mijn best om "normaal" over te komen. Hetgeen  blijkbaar jammerlijk mislukte want de chirurg zei; haal eens even diep adem. Afschuwelijk; hij prikt dwars door mijn emotionele barrière  heen!!! Maar goed: die bobbel was dus niks. En dat ik me zo grieperig voel, is heel normaal. Hoort er helemaal bij. Hadden ze me moeten vertellen.....

Woensdag vóór ik naar Arnhem ga mag/moet ik eerst langs de mammaverpleegkundige om te kijken of er weer vocht weggehaald moet worden. Als er teveel zit kan ik mijn arm niet omhoog houden en dan kan het zijn dat de radioloog besluit (nog) niet te starten met radiotherapie.....

Thuisgekomen heb ik een andere fysiotherapeut gezocht. Ik kan hier maandag al terecht, maar het gesprek verliep niet prettig dus het liefst bel ik dat óók weer af.... ik zal heel vaak naar fysio moeten en wil dan wel graag een "klik" hebben met de persoon waar ik zo afhankeliljk van ben.... Daarna heb ik de fysio waar ik geweest was afgebeld. Moest natuurlijk vertellen waarom ik afzei. De telefoniste vond dat ik fout behandeld werd en ik moest mijn klacht nog een keer vertellen aan de 'eerste fysiotherapeut'. Zij vond het ook fout gelopen en begreep dat ik naar een ander was overgestapt.

Nou ja degene die mij goed kennen weten dat een klacht doorgeven absoluut niks is voor mij!!!!

Ik denk dus dat die paniekaanval gevolg was van de emotionele dag.

Volgens Herman komt het omdat ik probeer om alles heel erg optimistisch te doorlopen. Dus dat ik hoog op mijn tenen loop. Dit lukt goed. Maar als je dan valt, ja dan val je ook diep. Ik denk dat dáár wel waarheid in zit. Ik ben gewoon geen matig mens.... ha ha. Gelukkig maar. Ik wil geen grijze gehaktbal zijn.