oeps een rode borst

Eind januari begon ik te vinden dat mijn linkerborst 'raar' leerachtig aanvoelde. Heb hier verder niet al te veel aandacht aan besteed.... eerst maar lekker skieën met zijn allen.

Maar zaterdag 19 februari zag ik dat mijn tepel een rare kleur had en de onderste helft van borst was roodachtig... Zondag was de verkleuring van de tepel al wat minder. Maar maandag toch maar naar de huisarts.

Tuurlijk was mijn eigen huisarts op vakantie........ maar het zat me zooo niet lekker. Dan maar naar een vervanger. Ik had ook steeds de neiging om mijn oksel vast te pakken. Niet dat hij direkt pijnlijk was, maar voelde ook onprettig aan. Dus eigenlijk zorgen genoeg om weg te laten nemen. Ik wilde me gewoon even laten geruststellen.

De dokter vertrouwde het niet en zei ga voor de zekerheid maar een mammagrafie laten maken. Morgen!!!

Waarop ik natuurlijk reageerde; "Maar als het morgen niet meer rood is, zal ik dan maar niet gaan??"

Nee, zei de dokter, het is sowieso verstandig om wél even te gaan. Je wilt toch weten waarom het rood was!?

22 februari 2011; Mammo.
Nou, dat was een appeltje eitje! Daar voel je dus hoegenaamd niks van en is voorbij voordat je eventueel AU kan zeggen.

U kunt vrijdag bellen voor de uitslag......

Donderdag werd ik gebeld.... Er waren kalkspatjes gezien op de foto. Of ik even langs wilde komen bij de huisarts voor uitleg.

Er waren wat kalkspatjes te zien op de foto. (DCIS)
Kalkspatjes zijn meestal onschuldige micro spatjes. Maar er moest wel even een punctie genomen worden voor de zekerheid. Maar.... zei de huisarts nog; "voor hetzelfde geld is er niks aan de hand". Nou, dat had ze niet moeten zeggen! Tot op dat moment had ik totaal niet in de gaten dat er "wat" aan de hand kon zijn..... Maar doordat zij dat zo zei werd ik zenuwachtig. ha, ha en het was haar bedoeling om mij gerust te stellen!!!

Ik belde meteen met Manon om het te vertellen (vond het wel een spannend nieuwtje)
goh.... reageerde Manon; "jij ook met je eeuwig voeding geven aan de kinderen. Nu is er melk achtergebleven". ha, ha.

Volgende dag punctie; Ik was alleen gegaan, want wat stelt zo'n punctie nou helemaal voor?????
Echt ik had nog geen seconde gedacht dat het nu toch wel serieus ging worden.... vond het een mega spannend avontuur.


25 februari 2011;
Nou............. de huisarts had niet vermeld dat het om een stereotactische biopsie ging......

pffffft. Mijn lieve hemel. Het duurde 3 kwartier en deed pijn!!!!!!!!

Je gaat dus zitten voor de mammagrafie. De bovenste plaat is vervangen door een plaat met een uitsparing erin voor de naald. Die uitsparing zal zo'n 5cm2 zijn. En dan gaan ze zoeken om die uitsparing precies boven het gebied te krijgen waar ze willen prikken. Dat houdt in; platen aandrukken zoals bij een mammo, de verpleegsters gaan kijken achter de glazen wand of ze goed zitten en eventueel weer corrigeren. Uiteindelijk zat hij goed. (Dan zit je dus al die tijd platgedrukt in de mammo hè!!) Dan gaan ze de dokter erbij halen..... bedenk wel; ik zit vastgeklemd tussen die twee platen.... pffft....

Dan komt de dokter die verdoofd de huid zodat je verder niks voelt........

De eerste hap wordt genomen; ik trek een gezicht naar de zuster die (heel erg lief) naast me zit. En zeg noemen jullie dit pijnloos!!!!! getver!!!!!

Na 4x happen wordt ik niet goed. Ik krijg een wegtrekking. Wordt wit, misselijk en het zweet spat letterlijk op de grond. Ze vragen of het gaat. En zeggen dat als ik flauwval of wil dat ik extra verdoving krijg ze weer helemaal opnieuw moeten beginnen!!!!! Nou da's lekker dan, zeg ik. Ga dan maar snel door. Ik doe mijn best om niet flauw te vallen. En concentreer me héél héél hard op mijn voeten!!! Blijf staan Sjaan. Dit zeg ik als een soort mantra steeds maar weer; BLIJF STAAN SJAAN, voeten op de grond!!!!!

Na 6 of 7 happen zijn ze klaar. Nu moet er nog een "marker" geplaatst worden. Kappen nou!!! Dacht ik. Maar ik zei; "gaat wel hoor!!" Zo lekker mutsig... ha, ha. Nee, hoor doe mij maar pijn ik kan het hebben... pffft.

Toen ik na afloop het petri schaaltje lag met het gehakt wat ze hadden weggenomen snapte ik wel dat het pijn had gedaan zeg.....ik vond het veel. Het hele schaaltje lag vol!!!!! Zo'n schaaltje is iets groter dan je handpalm....

Ik had graag van te voren geweten dat ik deze behandeling moest ondergaan... dan was Herman natuurlijk meegegaan!!!!!! Die was vast en zeker mee naar binnen gegaan en dan was ik veel en veel rustiger gebleven.

Uitslag pas 2 maart!!! Weer 4 en een halve dag onzeker.

2 maart 2011.
13.30; uitslag....
Mevrouw U heeft kanker. Hij zei heel heel lief; "Ja dat is nou ook wat, u heeft kanker". Ik vergeet dat; "Ja dat is nou ook wat" Nooit meer. Alsof hij kon zien wat ik dacht.

Ik kon alleen maar denken; Hoe moet ik reageren, wat word er nu van mij verwacht dat ik doe? Later zal blijken dat ik dit gedrag blijf houden; ik wil me gedragen zoals er van me wordt verwacht. En ik verwacht van mezelf dat ik dit met opgeheven hoofd ga dragen!!!!!!! Ik wil er straks van mij gezegd wordt; dat was een kanjer!!! Zoals zij met deze ziekte omgaat; grote klasse. Wat een muts ben ik toch hè? Echt zo'n grijze gehaktbal; met mij is niks aan de hand hoor.... even een heftig griepje, meer niet....

Er werd gelijk gezegd dat ik beslissingen moest gaan nemen.

Ik zei haal die vijand er maar af. Hupsakee weg ermee en verder met mijn leven.....