intake bestralen + gevolgen van te dik zijn........

Ok... ik ga dit hoofdstuk schrijven... want wat ik vandaag heb meegemaakt!!!!! Ik ben er ECHT kapot van!!!!

Eerst om 9.15 naar St. Jansdal voor seroompunctie (vocht afzuigen) Dit was geweldig. Terwijl ik hiervoor wakker had gelegen want ik wil die naald niet meer in mijn borst... Maar ik had mijn lievelings verpleegkundige en er volgde een super goed gesprek van een uur! Heerlijk zoveel begrip en oprechte belangstelling.

Daarna naar Arnhem. Ik dacht (volgens mij hadden ze dat ook gezegd voor een uurtje) intake en een proefbestraling met aftekenen.

Tijdens de intake om 12.05 vroeg de arts wat ik woog. NEE; dat ga ik hier niet neerpennen ha,ha ik leg mijn ziel en zaligheid hier bloot maar mijn lichaamlijke pincode krijgen jullie never niet te horen ha, ha....
Maar goed, ze vroeg wat ik woog. Vervolgens vraagt ze of ik al op de hoogte ben van de relatie tussen borstkanker en gewicht. Dus ik stotter, met rode kop, dat mij is verteld dat er nog geen relatie is aangetoond tussen overgewicht en het ontstaan van borstkanker. Dat het verhoogde risico in mijn geval weer in balans gebracht wordt door het feit dat ik 4 kinderen gevoed heb.... Nee, onderbrak ze mij, de relatie tussen de werking van de chemo en overgewicht (dus minder spierweefsel) Daar hebben ze mij nog niks van verteld, mompelde ik beduusd. Nou... ging ze opgewekt (hum hum) verder, chemo doet minder zijn werk als er minder spierweefsel is......
Om vervolgens weer verder te gaan over het bestralen...... Weet zo'n dokter wel wat ze zegt?????? Ik heb dus minder kans op genezen???? Wat bedoelde ze nou met deze opmerking. Ik vroeg nog of ze bedoelde dat ik nog even snel moest gaan lijnen?? Nee, dat was de bedoeling niet. Want nu lijnen is ook niet goed. Wat moet ik hier nou mee?????????????????????????

Maar goed verder naar de beslommeringen van vandaag. Om 12.15 stonden we weer buiten. Volgende afspraak met deze dokter om 14.15 in de SIM. De simulatie ruimte. Ha ha je kent ons.... geen geld bij ons!!!! En dan TWEE UUR niks doen.

Om 14.00 zaten we weer in de wachtruimte. Om 14.30 werden we opgehaald.

Kom ik in de simulatie ruimte. ALLEMACHTIG dit vloog me vreselijk aan... Herman en ik hadden de hele tijd zitten geiten. En nu schoot ik dus vol. Echte dikke tranen biggelden bij mij over mijn (dikke ha, ha) wangen! Herman had het ook moeilijk. De verpleegster babbelde, op mijn verzoek, vrolijk verder. Legde uit wat ze ging doen de komende 45 minuten. Daarna werd Herman de kamer uitgestuurd i.v.m. röntgen stralen. Arme kerel, hij keek zoooo zielig!!! Dáár moest ik dan wéér om huilen!!!! Maar ik moest me toch uitkleden en ging even naar het toilet dus ik kon mezelf een schop onder mijn kont geven.

Toen liggen in dat simulatie apparaat dat ook foto's gaat nemen. Dan wordt je in een onmogelijke positie gelegd. Dit doet behoorlijk pijn. Vergeet niet dat ik nog geen 14 dagen geleden onder mijn oksel ben geopereerd. Dus ik heb nog niet de volledige functionaliteit van deze arm terug.... De vriendelijke verpleegster zegt dat dit erg vervelend is voor patiënten met een oksel klier dissectie maar dat het niet anders kan. Ik moet doodstil blijven liggen en er worden lijnen gezet. Dan wordt de arts erbij gehaald. Ja... het loopt allemaal wat uit, dus de arts kan er niet bij blijven, maar wordt steeds erbij geroepen of de tekening klopt. Cynisch; Ach... wat maakt het uit??? Ik had toch geen andere afspraken, ga nergens naartoe en kan nog wel even blijven liggen.....""
de tranen lopen over mijn wang van de pijn. 1x veegt de verpleegster ze weg. Ik mag niet eens praten want dan loop ik het risico dat ik mijn bovenlijf beweeg.

Eindelijk na 45 minuten is het klaar en mag ik mijn rechter arm bewegen en hoofd weer normaal houden. Ook mijn hoofd moet ik namelijk van mijn linker borst afdraaien. Pijn in mijn nek en rechter arm. Niet normaal!!!! Mijn (pijnlijke) linkerarm moet nog in dezelfde houding blijven. En mag dus niet ontspannen, ze moeten eerst kijken of de foto's gelukt zijn.............

Nee dus!!!!!!!!!! Hoe kan dat nou??? Ligt er soms ergens een schaar, vragen ze zich af? Nee, ze snappen er niks van. Maar; wat nu? Oplossing; mevrouw moet nog maar 'even' een ct scan laten maken. Natuurlijk....

dus moest ik met mijn sexy ontblootte bovenlijf waarop een schatkaart met richtingaanwijzers staat (het bestralingsgebied is op mijn huid afgetekend met indische inkt naar een andere kamer lopen....Is de deur dicht? Vraagt een oplettende verpleegster. Oh ja.. oeps zeggen de 4 andere kletskousen en eentje staat op en doet snel de deur dicht.... (dit is de deur naar de gang waar iedereen loopt!!!)

CT scan; weer in die kl.. houding. De verpleegsters duwen en trekken aan me, om me in dezelfde houding te krijgen als in de SIM. OK de scan was zo gepiept. Maar dan!!! Dan gaat ze nog foto"s nemen van hoe je ligt. Dus met een gewone camera! Zie je het voor je??? Ligt Sjaan; op d'r aller aller voordeligst. Met indische inkt strepen op heel d'r kwetsbare sexy (ahum) lijf. En dan gaat iemand foto's maken!!!!! Hoezo waardigheid?????

De indische inkt strepen komen ruim boven mijn t-shirt uit en moeten tijdens de hele behandeling blijven zitten. De bestraling start pas over 12 dagen!!!! Ik loop compleet voor .... Moet dus midden in de zomer met een sjaaltje om mijn nek... Ja, ja, ik weet het; dit is het ergste niet... het gaat om genezen!!!! pfffft. dûh!!!! Blêh!!!!

Mijn lieve help. Vandaag is alle alle waardigheid van me afgenomen. Snapt iemand wat ik bedoel? Ik voelde me geen mens. Maar een 'geval'.

Zo... ik ga niet over lezen wat ik nu heb zitten typen!!!! Dit moest er even uit. En nu stop ik. Want mijn armen doen vreselijk pijn van in die houding liggen en het typen....