Ik twijfel erg over het plaatsen van dit hoofdstuk. Misschien schend ik hiermee wel heel erg de privacy. Plaats het toch omdat dit toch een wezenlijk belastend onderdeel van deze rot ziekte blijkt te zijn.
Helaas heb ik al vanaf mijn pubertijd moeite met communiceren met artsen. Dit is volgens mij ontstaan door de keren dat er met spoed een arts opgeroepen werd door Manon en mij n.a.v. suïcide pogingen van onze moeder. De desbetreffende dokters reageerden altijd verontwaardigd op het tafereel dat zij aantroffen. Die verontwaardiging begrijp ik nu wel. Maar destijds uiteraard niet. Wij wilden dat hij hulp bood en niet kwaad reageerde op degene waar wij van hielden! Ik zou een hele blog kunnen vullen met wat wij toen moestten meemaken. Ik moest een keer mee met de ambulance, in het ziekenhuis moest ik de intake doen. Ik was toen 15 jr. en was uiteraard in een soort shocktoestand. Ik wist toen niet waar mijn moeder geboren was. Ik vergeet nooit wat die dokter zei; "verbaasd me niks dat uw moeder dit gedaan heeft, u bent niet echt een betrokken dochter"....
Bovenstaande heeft zo op het oog niks met mijn griepje te maken. Het verklaart alleen wel waarom ik zoveel moeite heb met communiceren met artsen.
Ik weet nog dat dit probleem ook opspeelde ten tijden van de diagnostische fase van Bas. Ik liep toen ook tegen allerlei problemen, rond het omgaan met de specialisten aan. Toen heeft Hans T mij op het juiste spoor gezet. Hij heeft mij duidelijk gemaakt dat het in het belang van Bas was dat ik probeerde op goede voet te komen met de behandelaars. Dit was een advies van onschatbare waarde!!!
Dit lukte, denk ik, doordat je als moeder alles doet om de juiste behandeling voor je kind te krijgen.
Maar nu moet ik voor mezelf vechten voor de juiste behandeling. Ik heb de aller aller liefste en meest communicatieve chirurg van Nederland! Het lukte me de eerste 4 afspraken om redelijk helder te blijven. Maar de laatste 3x sloeg ik volkomen op tilt zodra hij binnenkwam. Hierdoor is wat mij betreft het voeren van een normaal gesprek vrijwel onmogelijk... toch wel van essentieel belang bij deze griep. Volgens Herman merkt de desbetreffende arts er niet zoveel van, maar ik word er enorm onzeker van. Heb altijd een hoofd als een biet...
Ik merk nu dat ik hierover loop te piekeren. En dan vooral over het feit dat ik nu met een radioloog zal moeten dealen waar het "niet zo" mee klikt. En straks de internist.
Ik zal mezelf een enorme schop onder mijn kont moeten geven: "kan niet, wil niet, durf niet, lukt niet" staan nou eenmaal niet in het kanker woordenboek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.