zoooo da's gepiept! Hij zit erin. Halleluja!!! Een mens lijdt het meest door de pijn hij vreest. Dát is hier zeker van toepassing! Mijn grootste angst was de chirurg.... pffft het was "mijn eigen" chirurg. Had ik dát maar eerder geweten! Had me hoofdbrekens gescheeld. Ik heb gewoon de aller aller vriendelijkste chirurg van het St. Jansdal.
Allereerst de administratieve handelingen op de dagopname. Ik had geluk; er was iemand uitgevallen en ik mocht er voor in de plaats. Het was dus haasje repje. Heerlijk.
Operatiehemd en sokken aan. Dan met bed en al naar de ok. Infuus erin en het plaatsen gaat beginnen. Eerst verdoving; niks van gevoeld. Daarna moest er even gezocht worden naar de aders en dit was even te voelen, niet pijnlijk maar gevoelig. Daarna zei de chirurg dat het ergste is nu achter de rug was. Heb zo gezellig liggen kletsen met een verpleegkundige dat ik eigenlijk beter kan vertellen waar dát over ging dan dat ik vertel hoe de ingreep ging.
Héél even op de uitslaap wachten op de verpleegkundigen die me terug reden naar de afdeling. Onderweg even een pitstop gemaakt op de afdeling radiotherepie voor een foto. (gaaf!!! kom je met bed en al de afdeling radiologie op, hartstikke druk op maandag, maar als bedpatiënt ga je gewoon gelijk door hi hi) Er moest een foto gemaakt worden van de long om er zeker van te zijn dat die niet per ongeluk aangetikt was, dan loop je namelijk risico op een klaplong. Mwah... dat hoef ik er niet bij.... Maar alles was goed gegaan! Wist ik wel mijn chirurg is toppie zoals ik al eerder gezegd had...
Het is nú wel pijnlijk moet ik zeggen. Infuus zit ook nog in mijn hand omdat het hoogstwaarschijnlijk morgen nog té gevoelig is om er al gelijk gebruik van te maken voor de chemo.
Wat ik vreemd vind is dat ik na de amputatie gelijk mocht douchen... nu mag ik 2 dagen niet douchen?? Raar!!
Ik ga nu toch maar even slapen, denk dat de spanning slaperig maakt.
Sterke
BeantwoordenVerwijderenliefs en groeten Rene