Ziekte is de duistere kant van het leven, een beklemmender soort burgerschap. Iedereen die geboren wordt krijgt twee paspoorten mee, een voor het koninkrijk der gezonden en een voor het koninkrijk der zieken. En al gebruiken we allemaal het liefst alleen het goede paspoort, toch moet vroeg of laat iedereen, in geval een tijdlang, zich identificeren als burger van dat andere rijk.
De wereld waar ik me nu in bevind is echt een andere wereld. In de wereld waar ik vandaan kom is blaasontsteking een ziekte. Eigenlijk al zo’n vervelende ziekte dat je de overstap tijdelijk maakt naar het koninkrijk der zieken. In de borstkanker wereld is het een bijverschijnsel van de chemo. Amper het vermelden waard. Een stofje op je revers wat je geïrriteerd wegveegt.
Voor de duidelijkheid ik heb weer een blaasontsteking.
De afgelopen dagen was ik moe, huilerig, onzeker. Ik dacht dat dit kwam doordat ik gewoon aan het einde van mijn latijn was. Niet verwonderlijk als je terugkijkt op de afgelopen maanden dacht ik. Maar doordat mijn temperatuur ook weer omhoog ging legde ik toch de link naar blaasontsteking, doordat ik de verschijnselen had daarvan. En ja hoor, ik had gelijk helaas.
Nu dus wéér aan de antibiotica. De 6e of 7e sinds 22 maart. Mijn grote angst is nu dat de antibiotica de aanmaak van de witte bloedlichaampjes weer vertraagd en ik dus mijn favo injectie weer nodig zal hebben. Neulasta!!!! Ik zie nog meer op tegen die injectie dan tegen de chemo. De bijverschijnselen van dat klere ding vind ik vreselijk
Nu eerst maar gaan genieten van hopelijk 10 klachten vrije dagen tot de volgende chemo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.