quote uit "Keizer aller ziektes";

Ziekte is de duistere kant van het leven, een beklemmender soort burgerschap. Iedereen die geboren wordt krijgt twee paspoorten mee, een voor het koninkrijk der gezonden en een voor het koninkrijk der zieken. En al gebruiken we allemaal het liefst alleen het goede paspoort, toch moet vroeg of laat iedereen, in geval een tijdlang, zich identificeren als burger van dat andere rijk. Bron; Keizer aller ziektes

zaterdag 8 oktober 2011

controle oncologe

Controle bij de oncoloog.

Het was een ‘fijne’ controle. Ik had van te voren al aangegeven dat ik graag gemotiveerd wilde worden om de chemo vol te houden. Ik bedoel daarmee dat ik nog een keer uitgelegd wilde krijgen wáárom ik zo’n zware kuur kreeg terwijl mijn gezwel relatief klein was. Die uitleg was kort maar krachtig; uitzaaiingen in de lymfe. Dit geeft aan dat ondanks dat dit een klein gezwel hij zich al wel uitzaaide. Duidelijk!

Ook de oncoloog gaf aan dat de kuren die ik achter de rug heb door 90% van de vrouwen als veel zwaarder wordt ervaren dan de kuren die komen gaan. Bij de komende kuren houden de klachten ook niet zolang aan. Daar hoop ik dan maar op. Ik had nog wat bijwerkingen te melden; * mijn ogen die zo’n pijn doen. De oncoloog zag gelijk dat mijn ene pupil veel groter is dan de andere. Hadden wij tot dan toe niet gezien. Het is ook raar want het is niet de hele tijd zo. Vooral tijdens lezen/tv kijken/computer gaat mijn ene pupil wijd open. Dan worden mijn ogen ook pijnlijk. Dinsdag kan ik al naar de oogspecialist hiervoor.

V.w.b. de tintelingen aan arm en been, kon ze ook vrijwel direct een diagnose stellen. Oedeem! Tranen sprongen in mijn ogen. Want dat betekend dat ik wéér 2x per week naar fysio moet. En daar heb ik zo’n hekel aan. Het is genoeg!!! Al die behandelingen…… het wordt me teveel. Zucht. Maar goed het moet…. * verhoging die maar aanhoudt sinds maart!!!! De oncoloog heeft mij nu absolute rust bevolen; geen zwaar huishoudelijk werk en dan noemde ze strijken en koken zwaar! Ze heeft het liefst dat ik ’s morgens een beetje aanrommel in huis, even met de hond naar de hei en dan siësta. Dát doet me goed hoor. Tuurlijk kán ik me daar niet aanhouden. Maar ik voel me al zo schuldig omdat ik zo weinig kan. Nu kreeg ik de bevestiging dat dit heel normaal is. * geen gesprek kunnen volgen. Ik heb maar een heel korte concentratie. Krijg heel snel hoofdpijn. Zeker wanneer er meer dan 2 personen praten. Vreselijk vind ik dit. Ook dit hoorde er gewoon bij volgens de oncoloog. Maar is in een gezin met 3 kinderen die nog thuis wonen natuurlijk wel heel erg confronterend. Ik ga dus weer dapper verder. Twee extra behandelingen; oogarts en fysio! Afschuwelijk…. Maar ja het is niet anders.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.