grote verschil in pupillen

Afgelopen vrijdag had de oncoloog gezien dat verschil in grote zat tussen mijn pupillen. Dit nadat ik verteld had dat ik zo'n last had van mijn ogen na de chemo. Ik kan dan nog geen tv meer kon kijken. Dus werd ik doorverwezen naar de oogarts. Daar kon ik gisteren terecht.... De oogarts druppelde mijn ogen en keek in mijn pupillen; geen uitzaaiing te zien zei hij!!!!!! Maar om zeker te zijn moeten we verder onderzoeken....... Ik dacht dat ik flauw zou vallen van schrik! Dáár had ik geen seconde aan gedacht. Ik zei gelijk dat ik helemaal niet zat wachten op onderzoeken en zeker niet op onderzoeken naar eventuele uitzaaiingen waar nu toch niks meer aan te doen is. Maar hij wilde toch voor de zekerheid nog een extra test doen. Die was vandaag gelukkig al!!! Maar gelukkig??? Je begint dan wel te denken wáárom dan zoveel haast??? Gisteren dus nog de oncologie verpleegkundige gebeld die de regie probeert te houden over mijn behandel traject. Met de vraag of e.e.a. niet stop gezet kon worden. Zij wilde toch dat het onderzoek doorging. Vandaag dus weer naar de oogarts. Ik in de auto nog gekeken of mijn pupil nog steeds groot was. Ja dus! Buiten aan Herman gevraagd of hij het zag. Nee, zei hij; ik zie niks!!!! Ik boos op hem, haha want ik zag het net nog in de auto heel duidelijk!!!! Mopper mopper, jij ziet nooit wat..... Bij de oogarts kreeg ik amfetamine druppels in mijn ogen. Want hij vermoedde dat het probleem juist zat in de kleine pupil. Door de amfetamine zou die pupil dan wél moeten gaan reageren. Herman had dus gelijk hihi in het buitenlicht wordt mijn grote pupil wél kleiner, zoals het hoort. Maar binnen (donkerder) wordt mijn kleine pupil niet groter. (lui) Het vermoeden van de oogarts klopte; het probleem zat hem in de kleine pupil. Die reageerde door de amfetamine plotseling wel!!! Nu kan dit twee oorzaken hebben; gewoon mijn oude jeugd kwaal; een lui oog. Of er zit iets op de zenuwbaan. Om hier achter te komen wilde hij me het liefst doorsturen naar de neuroloog. Maar dit vooral om zijn eigen diagnose bevestigd te zien, hij vond het niet prettig dat hij geen zekerhad had. Ik heb gezegd dat ik daar begrip voor heb, maar dat ik in deze fase van mijn ziekte geen behoefte heb aan verdere onderzoeken. Als het wél een uitzaaiing blijkt te zijn voegt dit niks toe aan de behandeling. Direct na dit bezoek ben ik langs gegaan bij de oncol.verpl. zij begreep waarom ik verder onderzoek niet wilde. Toen ik zei, er veranderd toch niks als het uitzaaiingen zijn, zei zij zelfs; Jawel, dan stopt de chemo!! Deze zware kuur is voor curatieve behandeling, als er uitzaaiingen ontdekt worden ben ik alleen nog palliatief te behandelen. Bitter maar jammer genoeg wel de waarheid; uitgezaaide borstkanker is niet meer te genezen……………….. Het is wel bizar allemaal, je kan zo maar van het ene op het andere moment naar beneden tuimelen. Dát maakt het allemaal zo eng. Ik dacht dat ik inmiddels redelijk voorbereid was. Maar zo zie je maar; gisteren werd ik zo maar uit het niets weer gegrepen door de tentakels van de angst..... De angst laat zich niet zomaar in een hoekje wegzetten; hij heeft lange tentakels die je vanuit onverwachte hoek kunnen aanvallen. Ik houd de volgende spreuk maar in gedachten;