Ik verbaas me steeds meer over wat er het afgelopen half jaar met me gebeurt is. Wat was ik toch in de war; Zo haalde ik veel namen door elkaar! Niet normaal meer. Nou weet ik wel dat iedereen zich wel eens vergist..... maar ik noemde de vriendin van Jeroen, Shelly!! Oepssss zo pijnlijk!!! En dan moet je weten dat het al VIER jaar uit is met Shelly. Ik wist die naam niet eens meer. Echt niet!!! En toch floepte ik hem eruit en had het niet eens in de gaten.......Hoe kan dat nou? Hetzelfde deed ik bij onze monteur... ook zo pijnlijk!!! Die noemde ik bij de naam van een jongen die allang weg is bij ons. En het ergste was.... ik had het zelf niet in de gaten. Pas als ik erop gewezen werd (meestal door lachen gelukkig) realiseerde ik me wat ik gezegd had.
Nu de mist steeds meer wegtrekt bedenk ik me hoe dik die mist wel was. Tuurlijk realiseerde ik me tijdens de chemo's wel dat ik niet goed functioneerde, maar hoe erg het was besef ik me nu pas............ hierdoor schaam ik me steeds minder voor het terug trekken wat ik gedaan heb. Ik kon gewoon niet anders!!!!!
Blijkbaar schakel je over op een overlevingsstand die het best bij je past. Bij mij was dat terugtrekken zoals een schildpad dat doet. Terug in je veilige huis........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.