De hel die tamoxifen heet FDKK

De donkere wolken vanmorgen geven mijn gedachten goed weer. 

Ik lig al vanaf 02.00 uur wakker. Ik trek het allemaal niet meer. Het groeit me boven het hoofd en dan bedoel ik vooral de pijn in mijn armen en benen van het oedeem en de wisselende stemmingen die me vrijwel dagelijks overvallen. Die stemmingen komen onverwachts en heel snel op. Mijn mood kan zonder aanwijsbare reden zomaar omslaan in depressieve gedachten en deze gedachten ebben vervolgens maar heel moeilijk weg.

Hierdoor heb vannacht besloten dat ik stop met die smerige tamoxifen. Ik slik het nu 4,5 jaar en dat zijn in emotioneel opzicht de zwaarste jaren van mijn leven. 10 aug moet ik weer voor controle naar de oncoloog. Ik had het vol willen houden tot de 10e en dan met haar bespreken hoe nu verder? Ander medicijn? Dat wil ik eigenlijk niet meer. Ik ben geloof ik té lang doorgegaan het is nu een traumatische ervaring geworden, ben bang voor de eventuele gevolgen van een ander medicijn. 

Ik heb te lang tegen de stroom in proberen te zwemmen. De energie is op. Ik kan niet meer. Ik stop. Het smerige is alleen, dat ik NU denk; liever dood dan die pillen. Maar ik ben al eens eerder gestopt en na een maand is die somberheid volledig weg!! En dan wil je LEVEN!!! En dan wil je alles doen om bij te dragen aan het om zeep brengen van die smerige draak die kanker heet. Dus je hebt maar zo kans dat ik het over een maand weer oppak zoals ik al eerder heb gedaan. Maar denk het niet. Het is genoeg. Ik moet eigenlijk nog tot februari dan zitten de afgesproken vijf jaar erop. Daarna zou ik nog twee jaar een ander middel "moeten"(of moet ik zeggen mogen??) gebruiken. Of ik dat andere middel ga nemen.......??? Ik weet het niet. Nu zeg ik NEE! Genoeg! Ik wil weer mezelf worden; vrolijk, opgewekt en optimistisch. Maar ik weet ook hoe eng het is om het zonder bescherming te doen. Het voelt als Russisch roulette. 

Ik voel me nu lamgeslagen. Ik geef het op. Ik stop vechten tegen het medicijn. Het voelt een beetje alsof de kanker wint. Maar ik hoop dat ik dát fout voel!!

Hmmm een sombere blog is dit. Maar ook weer niet hoor. Ik neem het heft weer in eigen handen. Bedenk me nu al schrijvende dat ik het beter zo kan zien. De kanker heeft niet gewonnen, IK heb gewonnen. Ik laat me niet meer bang maken. FDKK (fuck de kut kanker) heb je vast al eens voorbij zien komen en anders weet je nu waar die letters voor staan als je ziet op een tattoo of t-shirt. Google er maar op. Het is een soort strijdkreet; FDKK!!!!!